زهرا نعمتی در تبادل نظر با گاردین: نگذارید معلولیت شما را شکست دهد - مجله سویگل

به گزارش خبرنگاران، گاردین درباره زهرا نعمتی نوشت: زهرا نعمتی ، مدال آور طلا در پارالمپیک لندن، با وجود این که در المپیک ریو بازنده شد با حضورش از کشورش و به خصوص زنان کشورش حمایت کرد.

هدف اصلی زهرا نعمتی شرکت در مسابقات تکواندوی المپیک بوده است. علاقه او به این ورزش رزمی باعث شد که او سریعا بتواند کمربند سیاه را کسب کند و عضو تیم ملی ایران گردد. اما او در سن 18 سالگی تصادف می نماید و از هر دو پا معلول می گردد.

13 سال بعد نعمتی در اولین المپیک خود در ریو حضور پیدا می نماید. البته او با ویلچر به المپیک می آید. این مساله باعث می گردد که او در بین ورزشکاران ریو برجسته تر باشد. هیچ کدام از ورزشکاران المپیک ریو دوباره در ماه سپتامبر به ریو نمی آیند تا در پارالمپیک شرکت نمایند اما نعمتی میخواهد که دوباره در پارالمپیک قهرمان گردد.

برای نعمتی پذیرش این که نمی تواند در تکواندو قهرمان گردد ساده نبوده است. او دیگر توانایی انجام ورزشی که دوست داشته است را ندارد. او اخیرا به گروه مستند ساز ژاپنی گفته است: این که به عنوان یک تکواندوکار نمی توانستم از پاهایم استفاده کنم مثل این است که یک پیانیست نتواند از دست هایش استفاده کند.

نعمتی بعد از دریافت مدال طلا در پارالمپیک لندن، اضافه نمود: می خواستم به جوانان ایران به خصوص دختران بگویم که زنان ایرانی ضعیف تر از دیگران نیستند. ما حتی می توانیم در پارالمپیک قهرمان شویم و مدال کسب کنیم. می خواستم این تصور را از بین ببرم و خیلی خوشحالم که این کار را انجام دادم.

در المپیک ریو نعمتی به عنوان پرچمدار ایران انتخاب شد، این در حالی بود که تیم ایران ورزشکاران مرد زیادی داشت.

با وجود این که دریافت مدال طلای دیگر در پارالمپیک آرزویی دست یافتنی برای نعمتی است، او قبل از آغاز المپیک آرزوهای بزرگتری مانند دریافت مدال طلای المپیک داشت.

او اعلام نموده بود که برای طلا به المپیک می رود. مهم ترین چیز خود باوری است و با آن همه چیز به واقعیت تبدیل می گردد.

قاطع بودن همواره بزرگترین ویژگی نعمتی بوده است. او نسبت به خود احساس تاسف و ترحم ندارد. مادر او می گوید که بعد از تصادفش خود را ضعیف ندانسته است. او در این باره می گوید: زهرا همواره لبخند می زند. هیچ وقت شکایت یا گریه ننموده است. آیا می توانید این را باور کنید؟ ه

تنها بدی حضور نعمتی در المپیک این است که دیگران احساس می نمایند تنبل هستند. یکی از هم تیمی های نعمتی در این باره می گوید: من شرمسار می شوم ، زیرا زهرا همواره تمرین می نماید حتی زمانی که بقیه که سالم هستند خسته می شوند. او واقعا مشوق همه ماست.

نعمتی بعد از تصادفش در سال 2007 برای اولین بار کمان در دست می گیرد. او می گوید: تیروکمان من را قدرتمند نموده است. این ورزش معنی قدرت را به من آموخته است. من در 18 سالگی توان راه رفتن را از دست دادم. نزدیک بود که زندگی ام را ببازم، اما شانس دوباره ای برای زندگی پیدا کردم.

پارالمپیک لندن به دلایل دیگری غیر از ورزش نیز برای نعمتی خاص بوده است. او در این بازی ها با ورزشکار پارالمپیک دیگری به نام رهام شهابی پور ازدواج می نماید و در دهکده المپیک با هم تیمی هایش این اتفاق را جشن می گیرد. این دو ورزشکار سال ها قبل در انجمن ورزشکاران با یکدیگر آشنا می شوند. آنها وجوه مشترک زیادی دارند: هر دوی آنها بدون معلولیت به دنیا آمده اند. شهابی پور که برق کار بوده است در سال 2001 آسیب می بیند و از ناحیه ستون فقرات معلول می گردد.

ورزشکاران بسیار کمی هستند که هم در المپیک و هم در پارالمپیک شرکت نموده اند.

اسکار پیستوریوس یکی از آنها است که در سال 2012 پیروز به این کار شد. پائولا فانتاتو ایتالیایی نیز در مسابقات 1996 آتلانتا در رشته تیروکمان در المپیک و پارالمپیک حضور داشت.

نعمتی در مسابقات قهرمانی آسیایی تیروکمان در سال 2015 توانست سهمیه المپیک را کسب کند. او در این مسابقات مدال نقره را کسب کرد.

روز سه شنبه نعمتی برای مسابقه در المپیک ریو در ورزشگاه سامبو دروم حاضر شد. او به نظر آرام می آمد و روسری سفید به سر داشت. نعمتی خوب آغاز کرد و توانست در آغاز ماکزیمم امتیاز 10 را بگیرد و از اینا استپانوای روسی بالاتر قرار بگیرد.

تماشاگران به سرعت هوادار نعمتی شدند و او را با هیجان تشویق کردند.

نعمتی می گوید: تیروکمان به یک قلب آرام نیاز دارد.

نعمتی بعد از باخت خود گفت: من بهترین عملکردم را داشتم، اما حریفانم واقعا خوب بودند. به همین خاطر من را شکست دادند.

نعمتی درباره تفاوت المپیک و پارالمپیک ، اظهار کرد: تفاوت این است که من این جا استرس داشتم، المپیک استرس بیشتری دارد.

او در در پاسخ به این سوال که چه پیغامی برای معلولان دنیا دارد، گفت: نگذارید معلولیت شما را شکست بدهد.

انتهای پیغام