کشف سنگ نگاره ای در مرودشت که یکی از سوارکاران دوره ساسانی را نشان می دهد - مجله سویگل

نقش های حجاری شده از دوران باستان روی سنگ ها و صخره ها همیشه صحنه های یادبود یا افتخاری بی نظیر بوده اند که لحظه هایی از باورها و اندیشه های مردمان آن دوره را در گذر زمان به ابدیت پیوند می زنده اند. این نقوش همانند تصویری در یک آلبوم قدیمی چنان با ارزش بوده که می بایست در قاب تاریخ ثبت شوند و به همین علت شاهان و فرمانروایان، صحنه هایی از آیین تاج گذاری، جنگ آوری، مراسم شکار و اسارت دشمنان خویش را بر نمای صخره ها و سنگ ها به نمایش گذاشته اند.

ابوالحسن اتابکی (پژوهشگر باستان شناسی و تاریخ) در همین رابطه از کشف سنگ نگاره نویافته یکی از سوارکاران ساسانی در صخره های شمالی شهر استخر در مرودشت فارس اطلاع داد که به هنگام یک بازید کوهستانی به اتفاق مهدی احمدی و رسول احمدی مورد شناسایی قرار گرفته است.

وی در این باره گفت: این نقش سوزنی (خراشیده) در ارتفاع چهار متری از سطح زمین بر روی صخره ای کوهستانی واقع شده که سوارکاری ساسانی را با روبانی مواج و اسبی چهار نعل به تصویر کشیده است.

اتابکی اذعان داشت: هر چند که این نقش ظرافت، پیچیدگی و آرایش نقوش سوزنی اوایل دوره ساسانی (نقش پاپک و پسرش شاهپور در کاخ های تخت جمشید) را ندارد؛ اما از آنجا که نقش برجسته های بسیار اندکی از اواخر دوره ساسانی به جای مانده، کشف این سنگ نگاره بسیار حایز اهمیت و دارای ارزش مطالعاتی است.

وی اضافه نمود: از دید تکنیکال، این نقش با مهارت، تحرک طبیعی، آزادی حرکت و ترکیب بندی موزن ترسیم شده که ویژگی های نقش برجسته های ساسانی را به نمایش میگذارد.

نجمه ابراهیمی (کارشناس ارشد تاریخ) نیز درباره قدمت این نقش گفت: این سنگ نگاره کنار استودانی طاقچه ای از دوره ساسانی واقع شده که تاریخ حجاری آن با استودان های اواخر دوره ساسانی تطابق دارد و چه بسا تصویر یکی از اسواران اواخر دوره ساسانی است که استخوان های او پس از مرگ؛ در استودان کنار آن دفن شده است.

وی توضیح داد: اسواران یا آزادگان گروهی از نژادگان دوره ساسانی بودند که به هنگام نبرد، هسته اصلی سواره سپاه ساسانی را در برابر دشمنان تشکیل می دادند. چنانچه آمین مارسلین، مورخ معروف رومی اسب سواران ساسانی را به علت پوشش غرق در فلزات، استفاده از انواع سلاح های جنگی و برگستوان اسب هایشان کوهی از آهن نامیده که بیم و هراس وحشتناکی در دل دشمنان بوجود می آوردند و لرزه بر دشمنان می افکندند. در صورت عدم جنگ نیز روی املاک خویش به کشاورزی مشغول می شدند. امروزه بعضی مورخان شوالیه های قرون وسطایی را با آنها مقایسه می نمایند.