سرانجامِ مناقشۀ جاریِ ایران و غرب!
به گزارش مجله سویگل، احمد زیدآبادی؛ رافائل گروسی، مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی دیپلماتی بسیار ماهر و زیرک و پیچیده به نظر می رسد.
به نظرم مهارت دیپلماتیک وی بود که مانع بروز بحران تازه ای بین جمهوری اسلامی و متحدان غربی در اجلاس جاری شورای حکام آژانس شد.
گروسی از یک طرف ایران را متقاعد کرد که به منظور پاسخ به ابهام های بازرسان آژانس در مورد دو سایت هسته ای خود، ماه آینده با او وارد مذاکره شود و از طرف دیگر، رضایت آمریکا و سه کشور اروپایی را برای پس دریافت قطعنامه ای علیه جمهوری اسلامی در شورای حکام به دست آورد.
این تحولات، سبب افزایش خوش بینی محافل بین المللی نسبت به فرایند منازعۀ هسته ای ایران شده است به طوری که دیپلمات های غربی از دریافت نشانه های دلگرم کننده از طرف ایران خبر داده و در بارۀ مذاکرۀ مقام های جمهوری اسلامی با متحدان غربی از جمله آمریکا اظهار امیدواری کرده اند.
در واقع آنچه در روز های اخیر رخ داده است، نه لزوماً به معنی هموار شدن جهت حل بحران بلکه بازتابِ سرشت پر فراز و نشیب این ماجراست.
معمولاً هنگامی که یک مناقشۀ فرامرزی در دستور کار دیپلماسی بین المللی قرار می گیرد، فرایندی پر نوسان پیدا می کند به گونه ای که علائم خوش بینانه و بدبینانه به طور متناوب پدید و ناپدید می شوند.
از این رو، فرایند دیپلماتیک حل مناقشۀ هسته ای ایران تا رسیدن به ایستگاه آخر خود، نوسان های بسیاری را پشت سر خواهد گذاشت و بنا به تعارض منافعِ عمیق بین طرف های درگیر در مجادله، سرانجام آن هم به طور قطع قابل پیش بینی نیست.
بنا به همین زمینه، به نظرم کسانی که با قطعیت، شکست یا موفقیت تلاش های دیپلماتیک را در این مرحله از فرایند بحران پیش بینی می کنند، عملاً تیری در تاریکی رها می کنند! تیری که ممکن است از قضا به هدف بخورد یا نخورد!
سرشت این منازعه، اما به احتیاط در پیش بینی فرا می خواند. به عبارت دیگر، موفقیت مذاکرات همانقدر شانس دارد که شکست آن! بنابراین، در سرانجامی راه، نوعی سازش فراگیر و تاریخی یا گونه ای رویارویی تمام عیار در انتظار نشسته است!
از این رو، با نمودِ یک یا دو یا چند نشانۀ مثبت در فرایند مصاحبه ها نباید بیش از اندازه خوش بین شد؛ همانطور که با ظهور علائم منفی، نباید به اسارت بدبینی در آمد! این قصه، قصۀ نوسان و فرار و فرود تا روز آخر است!
منبع: فرارو