ماجرای مظفرالدین شاه و زولبیا و بامیه ، بامیه؛ یک هدیه ارزشمند برای ناصرالدین شاه - مجله سویگل

درمورد پیدایش این خوراکی خوشمزه روایت های زیادی نقل شده است. برخی ها آن را ابداع هندی ها می دانند. عده ای هم معتقدند چون در برخی از شهرها دسترسی به مواد خوراکی شیرین مانند کشمش و خرما نبود، زولبیا و بامیه به جای آن ابداع شد.

اما خوردن زولبیا و بامیه از دوره قاجار و شاهان شکموی ایران میان مردم متداول شد. برای مثال نقل شده، مظفرالدین شاه زمانی که فصل برخی از خوراکی ها نبوده با اعتراض و کنایه سراغ خوردنی های دور از دسترس را می گرفت.

قبل از عید سراغ پلو خورش را می گرفته و می گفته نوروز بیاید پلو بخوریم یا زمانی که وقت زولبیا و بامیه نبوده می گفته کی ماه رمضان می آید زولبیا و بامیه ای بخوریم.

زولبیا و بامیه برای ناصرالدین شاه شکمو که همیشه دنبال خوراکی ها و غذاهای تازه و کشف مزه های جدید بود، یک هدیه ارزشمند محسوب می شد که عموماً هرکسی می خواست خدمتش شرف یاب شود و به نحوی سبیل شاه را چرب کند، به عنوان پیشکش تقدیم می کرد. البته ناگفته نماند که بامیه از جمله شیرینی هایی بود در طول سال توسط دستفروش های دوره گرد آماده و فروخته می شد. مرحوم نجف دریابندری در کتاب مستطاب آشپزی، از سیر تا پیاز نوشته است: شکل زولبیا در سال های اخیر تغییر کرده است.

زولبیا امروز در تهران غالباً شبکه گردی به اندازه پیش دستی و به رنگ عسلی سوخته با میله های نازک و شکننده است که در گذشته زولبیای تبریزی یا بشقابی نامیده می شد. اما تا یکی دو دهه پیش زولبیا چیزی بود به اندازه نعلبکی به رنگ زرد روشن که چند تایی از آن را به رنگ عسلی سوخته و کاه گلی در می آوردند با میله هایی به کلفتی مداد و تا حدی نرم این زولبیا هنوز هم در برخی از شهرها مثل مشهد و اصفهان تهیه می شود.

منبع: همشهری