میدان سینیوریتا، بزرگ ترین میدان فلورانس - مجله سویگل

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید.

دلایل اینکه چرا شکل میدان بصورت حرف ال انگلیسی است مختلف است و به رخدادهای گوناگونی که در نیمه دوم قرن سیزدهم به وقوع پیوسته است مربوط می گردد. در آن دوره، دو گروه در فلورانس در حال جنگ با یکدیگر بودند که به ترتیب گوئلف ها و گیبلین ها نامیده می شدند. زمانی که گودلف ها بالاخره پیروز میدان شدند و کنترل شهر را در دست گرفتند، سی وشش خانه را با خاک یکسان کردند و برج های متعلق به دشمن خود را متلاشی نمودند. در آن موقع، ساختن حتی تنها یک خانه در زمین نفرین شده کاملا ممنوع بود، بطوریکه در تمام آن زمین ها نمک پاشیده شده بود تا حتی علفی در آنها نتواند رشد و نمو کند.

از زمان های بسیار کهن، وقتی که جامعه فعال و شهری فلورانس آغاز به توسعه پیدا کردن نمود که در طول تاریخ طولانی خود ادامه پیدا می نماید، میدان سینیوریتا همیشه نماد زندگی مدنی در این شهر قلمداد می شده است و در مقابل بخش مذهبی آن تعریف می شده است که در اطراف کلیسای جامع رشد و توسعه پیدا نمود. این میدان، که هم به عنوان نماد دولت جمهوری و هم دوک های اعظم فلورانس از آن بهره گرفته شده است، داستانهای پر افتخار این شهر را از طریق معماری تحسن برانگیز و آثار هنری منحصر به فرد خود برای نسل های بعدی بازگو کرده است. این میدان بزنگاه های تاریخی بسیار مهمی را به خود دیده است و چه اعدامهایی که در این میدان اتفاق نیفتاده اند.

از این نظر، می توان به اعدام برادر دومینیکنی بنام گیرولامو ساونارولا اشاره نمود که حلق آویز شد و درست در همین میدان در 13 می 1498 میلادی به دار مجازات آویخته شد. نشانه های سوخته شدن وی در پیاده روی گرانیتی این میدان که در وسط میدان واقع شده است، همچنان فکر را به آن موقع تاریخی می برد. در قرن شانزدهم، برنامه های شهر نظیر تورنمنت ها و جشن ها در میدان سینیوریتا برگزار می گشته اند. وقتی که ناقوس برجی که در قصر وکیو وجود داشت به صدا در می آمد، فلورانسی ها دور تا دور میدان شهر جمع می شدند تا در جریان قوانین و مقررات جدیدی که تدوین و وضع می گشت، قرار بگیرند و با اینکه با مسلح شدن آماده نبرد برای دفاع از نهادهای مدنی شهر خود شوند.

قضات این جمهوری در آن دوره تاریخی در کنار دوک ها و لرد ها، در طول قرن های متمادی به غنای هنری این میدان افزوده اند و آن را تبدیل به موزه ایی منحصر به فرد در فضایی باز کرده اند.بر فراز میدان سینیوریتا و در گوشه ای از آن، قصر و موزه بسیار عظیم وکیو با برج کنگره دار برآمده از آن خود نمایی می نماید. این قصر که در اواخر قرن سیزدهم ساخته شده است و هدف از بنای آن استقرار دولت محلی شهر بوده است، امروزه به مثال بی بدیلی از معماری مدنی و شهری در ایتالیا تبدیل شده است. بطوریکه، این قصر صندلی و اهمیتی پیدا کرده است که شاید ذره ای کمتر از صندلی کلیسای جامع شهر در بین مردم و گردشگران باشد.

طراحی این میدان عمدا بسیار موقر و سنگین در نظر گرفته شده است تا بدین روی بتوانند ارزشهای عدالت و صداقت دولت جمهوری را به رخ بکشند، که میدان را نیز از آن روی ساخته اند. با این حال، جالب است که بدانیم، این میدان هرگز نماد بودن و نماد ماندن خود را با حتی روی کار آمدن دولت های مختلف هرگز و به هیج روی از دست نداد. مجموعه گردآوری شده از مجسمه ها که میدان شهر را قرن ها به قرق خود درآورده است، خود روایتگر ارزشهای مدنی و فضائل اخلاقی است که برای الهام بخشیدن به آنهایی بوده است که قرار بوده اداره حکومت را نه تنها در فلورانس بلکه بقیه ایتالیا از آن خود نمایند.

هر یک از مجسمه ها و تندیس های موجود ، که امروزه نسخه کپی آنها به جای اصلشان دراطراف میدان به نمایش عمومی قرار گرفته اند، هر یک از انها خود شاهدی بر لحظه های تاریخی این شهر قدیمی بوده اند.اثر معروف میشل آنجلو به نام داوید که وی آن را برای دولت جمهوری آن موقع خلق کرد، یکی از شاهکارهای عصر رنسانس به حساب می آید. این مجسمه در بخش ورودی میدان در سال 1504 نصب شد تا به شکل خارق العاده ایی، ارزش های مدنی قهرمان خود که نماد فضائل جمهوریت قلمداد می شوند، یعنی شجاعت و قدرت را در خدمات سنا و مجلس شهر به رخ بازدیدنمایندگان میدان سینیوریتا بکشد.

در همین پلکان، دو مجسمه دیگر نیزبه نام های مارزوکو و جودیث قرار دارند، که حتی قدمت بیشتری نیز دارند و از کارهای هنرمند ایتالیایی دوناتلو می باشند. اولی، شیری است بسیار قدرتمند که سپر نمادین شهر را نگه داشته است. مثل گرگ ماده شهر رم، این شیر نیز نماد جمهوری فلورانس است، بطوریکه، در یک قفس آهنین در پشت قصر که امروزه به خیابان شیرها موسوم شده است، چند قلاده شیر واقعی را در اسارت نگه می داشته اند.نصب مجسمه های جودیث و هلوفرنیس را به خانواده مدیسی نسبت می دهند که بعد از مرگ لورنزوی بزرگ در انتهای قرن پانزدهم مجبور به ترک فلورانس شدند. بعد از اینکه قصر این خانواده پرنفوذ تار و مار شد، مجسمه ها را به میدان سینیوریتا منتقل کردند، تا از آن به عنوان نماد پیروزی بر علیه استبداد استفاده نمایند و روی آن این عبارت معروف و معنادار را بنویسند: بگذارید این عبرتی برای مردم باشد. با این حال، وقتی مدیسی ها دوباره قدرت را باز پس گرفتند، مجسمه را از جای خود تکان ندادند، چراکه با حرکت و انتقال آن احساسات مردم را جریحه دار می کردند.

منبع: italyguides.it